Botterkoken to Wiehnachten

Gries de Heven, gries de Heid,
allens still up Feld un Weid.
Ganz verswunnen is de Sunn,
un de Dag wahrt blos dree Stunn!
Doch nu töwt man noch bit morgen,
denn vergoht jo all de Sorgen,
un no all de Möh un Plog,
koomt de hellen Wiehnachtsdoog.

Ut is’t mit de Heemlichkeit,
allens läävt in Gluck un Freid,
wenn sik open dot de Döören
un de Oolen und de Göören
Mudder in de Stuuv rinlett,
de se noch versloten hett.
Nu mag männigeen woll wäten,
dat mol dat Sluten ward vergäten.

Bi Ostermanns is’t ok passeert.
De Dag vor Hilligovend weert:
De Botterkoken kummt vun’n Bäcker,
fief Stuck up Ploten, schöön un lecker;
se weerd, wiel sons kien Platz to finnen,
platt up de Eer, ohn lang Besinnen,
nu in de beste Stuuv rinschoben,
wo ok lirgt de Wiehnachtsgoben.





As dit nu hett besorgt de Froo,
slutt se de Döör nich woller to.
Un bold kummt nu de Ovend ran,
dor geiht ool Vadder Ostermann
in Düstern in de Stuuv hinin,
wo all de Botterkoken stünn.
He föhlt dat, as he wietergeiht,
he up wat Weekes petten deiht.

„Ssu“, denkt he, „dat is jo eenmol nett,
een Teppich schenkt mi mien Lisett.“
He pedd’t no rechts, he pedd’t no links:
„Un tämlich groot is ok dat Dings,
dat ward woll’n ganzen düür’n sien,
de Fööt sackt ornlich deep hinin.“

Ganz sachte slickt he sik torügg,
up eenmol hört he een Geschrich.
Dicht achter em steiht siene Fro,
de kummt mit Licht dor grood up to.
Un nun kiekt Vadder Ostermann
bi Licht sik de Bescherung an.
„De schöne Koken“, jammern’s beid,
„vorbi is nu de beste Freid!“
Vertrampt is he nu van den Oolen,
de em harr vör’n Teppich holen.
Nochdichtet un översett in Butjenter Platt hett dat