De Notfall

Att domols de Krieg to Enne wehr,
dor keemen veele Flüchtlinge hierher.
Se hahn ehre Heimat in’n Osten verlorn,
verlorn uk denn Platz, wo se wöhn geborn.
Bi de Flucht hahn se bloss dat Nödigste mitnoahm
un wöhn nu ganz armselig bi us hier ankoam.
Uk in use Dörp woden veele registriert –
un denn bi de Burn in’t Dörp inquartiert.
De meisten Burn harn domols twe Stoam,
eene dorvon hefft denn de Flüchtlinge bekoam.
So konn man on bäten lindern de Not.
Aber de Anzahl von Lür wör plötzlich duppelt so groot.
So keem uk eene Familie her,
wo de Mutter on studierte Ärztin wehr.
So wat har’t in Dörpe vörher nich gähm,
aber to de Tiet ännerde sick veeles in’t Lähm.
Wenn de Lür nu Lief- oder Kopp-Pien hahn,
so konnen se to foote non Doktor henngahn.
Doch wenn eener fiebrig oder schworkrank wehr,
denn keem Frau Doktor uk noahn Huse her-
ümm, denn Patienten in’n eegen Hus to versorgen,
egol off’t oabends loade oder fröh an morgen,
uk nachts konn jeder bi Frau Doktor schelln,
üm siene Leiden to vertellen.
Eenes nachts konn ehr Dochter de Pingel hörn,
un Meiers Guste stünn vör de Dörn.
„Na, Guste“, sär Frau Doktors Dochter to ehr,
„watt bringt di denn mitten in’ne Nacht hierher?“
„Oh“, sär Guste, „mien’n Fritz gaht’t nich goad,
he mach gor nix nich äten, hett to nix nich kien Moat,
un Kehlde hett he gewaltig in’n Buuk,
un hoasten un speen mott he uk.
Ick heff ümm all heeten Tee ingähm
uk sien Lief hebbe ick fosse mit Hawerstroh rähm.
Doch holpen hett dat alles kien bäten –
he kann eenfach nix drinken un uk nix äten.
So bin ick hier herkoahm un heff mi dacht,
att Frau Doktor no us kummt in düsse Nacht
un usen Fritz besnacken deit,
att he morgen mol no Doktor Schultz henngeit!“